Gemengde gevoelens bij het Animals in War Memorial in Londen
Tijdens onze citytrip naar Londen deze zomer, hebben we het Animals in War Memorial bezocht. Het ligt aan de oostelijke kant van Hyde Park, bij de Brook Gate. Bij een vorig bezoek aan Londen (voor de Intersectionality conference tijdens VegfestUK, november 2016) hadden we er slechts een vluchtige blik kunnen op werpen, toen we met de taxi voorbij reden op de drukke Park Lane. Maar een vrachtwagen blokkeerde toen grotendeels ons zicht op het Memorial.
Het Animals in War Memorial is ontworpen door de Engelse beeldhouwer David Backhouse om “all the animals that served, suffered and died alongside the British, Commonwealth and Allied forces in the wars and conflicts of the 20th century” te herdenken (citaat van Animals in War Memorial). Het werd in november 2004 ingehuldigd (zie foto onderaan)
Ik heb zeer gemengde gevoelens over herdenkingstekens en monumenten voor dieren die ‘gediend’ hebben als soldaat, als speurhond, of die ingezet werden ter bescherming van mensen of voor rechtshandhaving.
Enerzijds is het hartverwarmend om te zien dat zoveel mensen oprecht geven om de dierlijke oorlogsslachtoffers, en hen herdenken op dagen als 11 november.
Het respect voor en de herdenking van de miljoenen dieren die gestorven zijn op onze slagvelden is wel nobel, maar het wordt beter gekoppeld aan een pleidooi om ook deze uitbuiting van dieren een halt toe te roepen.
Maar anderzijds hebben de dieren hier helemaal niet voor getekend. De medailles, standbeelden en rouwkransen laten hen koud. Ze beseffen niet dat ze een ‘hoger doel’ dienen (heb bestempelen als ‘helden’ in deze context is ook zeer antropocentrisch) en ze willen gewoon leven, zonder de terreur van oorlog, het risico om aan flarden geschoten te worden, de fysieke en psychologische schade die ze daarbij oplopen en de post traumatische stress. Het herdenken en eren van die dierlijke oorlogsslachtoffers lijkt me vaak meer een poging om het eigen geweten te sussen: zie je wel dat we echt om hen geven, we geven ze zelfs een medaille! Maar als we oprecht om hen gaven, zouden ze helemaal niet gebruikt worden voor dergelijke doeleinden.
Het respect voor en de herdenking van de miljoenen dieren die gestorven zijn op onze slagvelden is wel nobel, maar het wordt beter gekoppeld aan een pleidooi om ook deze uitbuiting van dieren een halt toe te roepen. En dat ontbreekt meestal.
Ik schreef er eerder deze blogpost over: De dieren willen onze medailles en monumenten niet.
“This monument is dedicated to all the animals
that served and died alongside British and allied forces
in wars and campaigns throughout time”
We kwamen dus met gemengde gevoelens aan bij het Animals in War Memorial. Toen we dichter kwamen, zagen we een familie van vier, met hun fastfood lunch neerzitten op de trap onder de ‘They had no choice‘ gebeitelde tekst. Oh ironie :-/ We wachtten even, en gingen ondertussen ook een kijkje nemen aan de achterkant van het monument. De familie maakte echter geen aanstalten om te vertrekken, en aangezien ik dit nogal respectloos vond, én ik ook een foto wou kunnen nemen van het monument zonder hen erbij, vroeg ik hen beleefd of ze even plaats wilden maken. Ze leken wat geïrriteerd door met mijn vraag (wellicht niet zoveel als ik), maar vertrokken uiteindelijk toch.
Het Memorial zelf is zeer sereen en nodigt uit om de trappen op te gaan en een kijkje te gaan nemen achter de twee muren. De plaats voor de twee muren symboliseert de oorlogsarena, met twee beelden van zwaar bepakte muilezels die richting de opening tussen de muren stappen. Aan de andere kant staat een beeld van een paard en een hond, die als het ware de tuin inlopen. Op de linker muur zijn afbeeldingen in reliëf van allerlei diersoorten die tijdens oorlogen werden gebruikt.
De locatie van het Memorial vond ik wel opvallend. Het ligt tussen twee drukke banen aan de zijkant van Hyde Park (Park lanes). Het drukke Londense verkeer een indruk na op alle zintuigen: er is geen ontkomen aan het lawaai en de smog van het stadsverkeer en je ziet constant beweging en gekleurde auto’s passeren. Vlak voor het Memorial, draait één van de banen ook nog af naar Brook Lane, waardoor het monument langs drie kanten omgeven is door een constante stroom van auto’s, vrachtwagens en bussen.
Net zoals de miljoenen dieren die hebben ‘gediend’ in het leger of bij politie vaak wel zeer bang moeten geweest zijn, niet op hun gemak in de massa, omgeven door lichtflitsen en lawaai, zouden dieren zich op deze plek wellicht ook niet echt op hun gemak voelen. In het beste geval gewoon ongemakkelijk, in het slechtste geval doodsbang. Misschien is de locatie symbolisch gekozen, om precies die terreur waaraan dieren werden onderworpen te symboliseren. De Animals in War Memorial website omschrijft het als “a superb Central London site” . Vanuit menselijk – en economisch standpunt – is het inderdaad zeker een schitterende locatie. Maar de dieren, die vooral een rustige en een natuurlijke omgeving verkiezen, zouden het het daar wellicht niet mee eens zijn.
Animals in War Memorial, locatie
Aan de oostzijde van Hyde Park, bij Brook Gate
Londen, UK
Bezoek in augustus 2017
website: http://www.animalsinwar.org.uk/
Aan de achterkant staat te lezen: “Many and various animals were employed to support British and Allied Forces in wars and campaigns over the centuries,
and as a result millions died.
From the pigeon to the elephant, they all played a vital role in every region of the world in the cause of human freedom.
Their contribution must never be forgotten”
Tijdens de inhuldiging in 2004, was er blijkbaar een muilezel aanwezig. Blootgesteld aan al dat verkeer en zoveel volk, kan ik me inbeelden dat het toch wel een stresserende ervaring moet geweest zijn voor het dier …
Eerdere posts over dit onderwerp:
