Sofie Dumont, de ‘dierenvriend’ over foie gras

In de weekendbijlage van Het Laatste Nieuws staat een groot interview met TV-kok Sofie Dumont. Sofie Dumont was het gezicht van het kookprogramma Goe gebakken en presenteert nu dagelijks De keuken van Sofie op VTM. Ze baat ook het restaurant Les Eleveurs in Halle uit, en werd in 2009 verkozen tot ‘Lady chef of the year’.

Onder de titel “De vier gezichten van Sofie Dumont” komen vier aspecten uitgebreid aan bod in het weekendmagazine Nina: Sofie de succesvolle kok, de zakenvrouw, de dierenvriend en de mama in spe.

In het eerste stukje, ‘Sofie de succesvolle kok’ merkt de reporter op dat Sofie in haar restaurant les Eleveurs veel werkt met rood vlees en sauzen, en vraag haar of ze wat op de gezondheidsaspecten van voeding let.

“Ik zou het liefst elke dag veel en vet eten. Elke dag een côte à l’os, elke dag côte de porc, iedere dag vlees. Met vleessaus en boter. Heerlijk.
Maar dat doe ik dus niet. Elke dag hetzelfde is sowieso niet gezond. Zeker vet en veel niet. Ik heb zelf een vader die aan kanker is gestorven. Hoe en wat hij at, zat daar wel voor iets tussen. Gelukkig heeft hij zich nooit iets tekortgedaan. Da’s toch ook al iets. Niks erger dan iemand die nooit rookte en toch longkanker krijgt. Of iemand die altijd gezond at en toch darmkanker krijgt. Mijn vader leefde voluit. Jammer genoeg niet lang genoeg.”

Ongelooflijk dat een topchef nog steeds het idee heeft dat je je ‘iets tekort doet’ als je geen vette (vlees)sauzen en vlees eet. Want dit zit toch impliciet vervat in dit stukje. Liefst elke dag vlees en veel en vet eten. Dat is pas voluit leven!
Ik lees er ook het stereotype beeld in over vegetarisch eten: dan leef je met een rem op, dan leef je niet ‘voluit’. Nochtans kan je met plantaardige ingrediënten een verrukkelijk smakenpallet op een bord toveren en heerlijk gastronomisch dineren. En ook desserts, taarten, koekjes en ander gebak behoeven geen liters room, boter en eieren (zie onze tips voor plantaardig gebak).
De culinaire geneugten van plantaardig eten zijn blijkbaar nog niet doorgedrongen tot de keuken van Sofie. Een blik op de menukaart van haar restaurant bevestigt dat: everzwijn in sake, kroketje van fazant, filet van hert in cacaobolster, verse natuurlijke ganzenlever, etc. Als vegetariër heb je er duidelijk niets verloren…

Sofie ‘de dierenvriend’ heeft het eerst over haar vijfjarige bullterrier Aiki. En hoe ze als kind gewonde dieren uit de buurt opving. En dat ze geen kikkerbillen eet omdat ze ooit een reportage zag waarin de billen van de kikkers gehakt worden waarna de nog levende dieren gewoon op een hoop gegooid worden. Idem voor paardenvlees: na een reportage over paarden in Poolse slachthuizen komt er geen paard op het bord van Sofie Dumont.

En wat dan met ganzenlever? vraagt de reporter.

Sofie Dumont: “Ik eet het. Maar alleen van ganzen die met een trechter worden gevoed zonder daartoe gedwongen te worden. Zo doet het geen pijn. Die ganzen vinden die trechter heel natuurlijk. Zo eten ze nu eenmaal. Zoals Chinezen met stokjes, zeg maar.”

Het is om van je stoel te vallen. ‘Zo eten ze nu eenmaal’? ‘heel natuurlijk’?
Toch nog nooit ganzen en eenden gezien die ‘van nature’ aan een trechter gaan staan wachten om die zelf in hun strot te steken om zo aan eten te geraken. ‘Dwang’ is namelijk een inherent onderdeel van het ‘dwangvoederen’ van ganzen en eenden voor hun vervette lever, foie gras.

Zou Sofie nog nooit op bezoek geweest zijn bij een bedrijf waar de levers van ganzen en eenden worden vetgemest? Of beelden gezien hebben van hoe die dieren – individueel opgesloten in kleine hokjes – een trechter in de strot geduwd krijgen en dagelijks een brij mais gedwangvoederd krijgen zodat hun lever uiteindelijk ziekelijke proporties aanneemt?
Vindt ze dit dan natuurlijk?

link naar de video.

Sofie Dumont vervolgt dat ze geen GAIA-restaurant heeft. “Er is vraag naar foie gras en er is aanbod. In tijden van crisis ga je niet zuiverder dan zuiverder zijn. Dan bied je het aan op voorwaarde dat zo’n dier verantwoord wordt gevoed.” Door zelf foie gras aan te bieden houdt Sofie Dumont dat aanbod natuurlijk wel mee in stand.

Op het einde van het stukje gaat het nog over vlees eten. “Een mens moet eten en vlees staat op zijn menu. Je doodt om te eten. Zo is het altijd geweest.”
De reporter vraagt of ze ooit zelf dieren gedood en geslacht heeft, waarop de chefkok antwoordt dat ze een enorme dierenvriend is en geen dieren kan doden.

Het doet me terug denken aan het kunstproject  ‘The Meat License proposal’, waarin wordt voorgesteld dat mensen een vergunning moeten verkrijgen om vlees te mogen eten. De proef zou erin bestaan dat je onder begeleiding een dier moet slachten. Pas met zo’n vergunning zou je dan vlees mogen kopen (zie de blogpost van veggieleven over een vergunning om vlees te mogen eten).
Stage lopen in een slachthuis, of op een foie gras bedrijf, zou ook wel mogen voor toekomstige  (en huidige) chefs. Zodat ze zelf kunnen ervaren hoe ‘natuurlijk’ het eraan toegaat.

Neen, er zit geen logica in. Bij zogezegde ‘dierenvrienden’ die ‘volop willen leven’ en die ‘verantwoorde’ foie gras eten…

referentie: De vier gezichten van Sofie Dumont, Nina (weekendbijlage Het Laatste Nieuws), 2012-10-20.

Campagne GAIA, info foie gras.