Gekrijs op een mooie herfstdag
Een mooie herfstdag vandaag. De zomer is voorbij, het waterzonnetje geeft toch nog een beetje warmte, maar nu moet je toch wel al een beetje ingeduffeld zijn.
Een hele rustige dag ook. Windstil. Het geluid draagt ver.
De stilte wordt hier nu en dan doorbroken door voorbijrijdende oogstmachines en tractors geladen met aanhangwagens vol mais. Men is volop bezig de mais aan het afrijden.
De poster staat hier op de facebookpagina van veggieleven..
Ik luister naar de vogels. Tsjirpende staartmeesjes. Ze verplaatsen zich altijd in kleine groepjes doorheen de hagen. Prachtige vogeltjes en we zien ze hier steeds meer. Ik hoop dat ze deze winter ook voor het eerst de voederaars zullen aandoen. Ietsje verder een specht die met luid geroep opvliegt.
En dan in de verte, gekrijs. Varkens. In de wijde omgeving liggen diverse varkenskwekerijen. Het gekrijs gaat door merg en been. Vermoedelijk varkens die opgeladen worden richting slachthuis.
Het overvalt me, een deken van triestheid slaat zich rond me. En tegelijk denk ik aan een poster die ik al een paar keer heb zien passeren: “The sadness I feel looking into cages, is nothing compared to what it must feel like looking out“. Mijn verdriet is niets in vergelijking met wat zij doorstaan. Hun laatste momenten. Angst. Wellicht zien ze het waterzonnetje voor het eerst (en laatst). Tegen de tijd dat ik deze blog schrijf hangen ze misschien al leegbloedend te bengelen aan de slachtlijn.
Bijna 6 miljoen varkens in Vlaanderen. Het is bijna niet te vatten. Het verdriet om zoveel dierenleed zou verlammend kunnen werken. Maar enigszins weet ik me getroost en ook gesterkt door de gedachte dat verandering mogelijk is. Dat verandering bezig is. Door steeds meer mensen die nu en dan eens vegetarisch eten. Door veganisme dat mainstream wordt in California. Door steeds meer vegetarische producten die op de markt komen. Door activisten die dagdagelijks strijden voor rechten voor dieren. Activisme in allerlei vormen: mensen die flyers uitdelen, deelnemen aan demonstraties, overleggen met wetgevers, dieren opvangen, informatie verspreiden over wantoestanden, bloggen over lekker vegetarisch eten en nog zoveel meer.
Maar anderzijds, daar hebben die 6 miljoen varkens in Vlaanderen en miljarden andere dieren wereldwijd – nu, hier en op dit moment – weinig boodschap aan. Hun lijden blijft. En in de opkomende economische grootmachten wordt steeds meer vlees gegeten. Vlees, het statussymbool. De omgekeerde evolutie van bij ons. En bont is terug hip. En er zijn ook genoeg mensen die om dit alles geen zak geven en nooit zullen geven. Niet om mensenleed, niet om dierenleed, niet om het milieu. Die bij het zien van het woord ‘vegetarisch’ in een krantenartikel niet verder geraken dan een smalende ‘mijn biefstuk zal vanavond wel smaken hoor‘.
‘The road is long and the road is hard’ om het in Obama-woorden te zeggen. Er worden kleine stapjes gezet, maar ik zou eigenlijk liever stappen met zevenmijlslaarzen zien. Het massale dierenleed – en de onverschilligheid van veel mensen daarover – stemt me droef.
Hoe wapen jij je daartegen?
 |
 |
foto ‘veehandel’ gevonden op deze site
… Mijn dochters van 15 en 10jaar en ik hebben eind augustus eindelijk (we hadden het er al vaak, véél te vaak eigenlijk over gehad) besloten vegetarier te worden… De meeste mensen reageren daar dan op met : Hoe kun je dat volhouden? Hoe? Heel simpel… door beelden van in slachthuizen te zien… door teksten zoals u net hebt gepost… door opnieuw de ganzelever in de winkels te zien liggen. Waarom organiseert een school educatieve uitstapjes naar een “kinder-boerderij” en nooit naar een slachthuis? Omdat… juist… niemand wil of mag het dierenleed zien,… en dan toppunt: een vrachtwagen met een karikatuur van een varken dat “the time of her life” beleeft… ziekelijk… Maar het is een onderwerp dat toch begint te leven, op Q-music ging het vanmorgen over ganzelever… er is hoop.
Prachtig blog. Ik had het niet beter kunnen bewoorden.
IDEE: zou je er naartoe willen gaan en het gekrijs opnemen? Als je me zegt waar het is, wil ik dat wel meedoen, samen met iemand die wel wat van geluid kent. Het zou zelfs goed zijn er een filmpje van te maken. Iemand die het woord voort, en dan naar deze plek des onheils stapt, terwijl het gekruis luider en luider wordt. Ik vind dat we dat moeten naar buiten brengen. Lijkt me een goede manier. Niets doen is helpen om dit soort praktijken te verbergen en ongestoord verder te laten gaan!
dat lijkt mij een goed idee.
mooi weergegeven het gevoel.